Późno

Kiedyś pisałem o klockach. Że ktoś mi je podpierdolił. Właściwie tym kimś nie jest ktoś, tylko ja sam. Musiałem w końcu sobie odpowiedzieć, kto jest odpowiedzialny za burdel w moim życiu. Ty nie jesteś tą osobą. Ty dajesz mi wiele dobrych klocków, choć nie wszystkie pasują. Tyle że, jest jedno małe „ale”, zacząłem się bać nowego. Już jakiś czas temu. Odrzuciłem wszystko. Teraz niewiara napędza moje życie. Mówię, że nie wierzę, by ukryć mój strach. Trochę za dużo już się go nazbierało, ale ja uparcie się trzymam, iż w moim świecie coś jest białe albo czarne, że tak albo nie. Nie! Utknąłem pomiędzy. Myślałem, że dam sobie radę sam. I się pomyliłem.

Zapragnąłem, jednak nie tak od razu. To się we mnie rodziło, powoli, bardzo powoli. Teraz zrozumiałem, ale nie jestem pewien. To ta niewiara uczyniła ze mnie hedonistę, który wszystko spłyca. Myślałem, że można żyć bez stresów, bez problemów, bez oporów. I nagle to stało się problemem. Zacząłem pragnąć, ale już późno. Może nawet za późno? Nie umiem, nie wiem, mam braki. Czy znajdzie się ktoś, kto mimo wszystko… akceptując mnie takim jakim jestem… będzie chciał mi ofiarować trochę klocków?

I nie mówcie mi więcej, że się użalam nad sobą. Dobrze o tym wiem. Tylko, kurwa, popatrzcie się na siebie i otwórzcie oczy, bo jak na was patrzę to ogarnia mnie śmiech, paniczny. Wiecie nie jesteście lepsi, jesteście tacy jak ja. Sami w tłumie gapiów. Jeśli teraz nie wyciągniecie ręki do innych to potem może być za późno. Za późno! I jeszcze jedno. Sam nie oznacza jednej persony. Odcinasz się. Potem może być za późno. Powtarzam, za późno!